• main_slider

Zanurzenie w Słowo – „Wszyscy Cię szukają”

Przed przyjazdem na Weekendowe Zanurzenie w Słowo Mk 1,29-39, dużo rozmyślałem i
prowadziłem we wspólnocie DK rozmowy na temat obraz Boga w moim sercu.
Po przyjeździe rozpoczęła się praca z wybranym urywkiem. Zaznaczyłem sobie słowa które mnie
poruszyły;
zaraz, przynosili, rozmaitymi, pospieszył, towarzyszami, wszyscy cię szukają, pójdźmy gdzie
indziej. Z tych zaznaczonych słów dosyć szybko ułożyłem zdanie , które uważałem za słowo dla
mnie.
„Zaraz też pospiesznie przynosili rozmaitych towarzyszy (by ich uzdrowił wszystkich) ,
A Jezus wstał, wyszedł i udał się na miejsce puste, by się modlić.”
Zacząłem rozważać temat obrazu Boga w moim sercu w świetle powyższego zdania.
I zrozumiałem, że Jezus nie daje się wtłoczyć w ramy moich wyobrażeń o Nim.
Że często noszę w swoim sercu fałszywy obraz.
W dalszych rozważaniach jednak zacząłem odczuwać pustkę, że to jednak nie jest wszystko, co
mam przeżyć w Myśliborzu. Zacząłem posiłkować się lekturą „Jak żyć słowem Bożym na co
dzień?” autorstwa ks. Krzysztofa Wonsa. I z tej pustki oraz lektury zrodziło się we mnie pragnienie
słowa.
Na porannym rozmyślaniu usłyszałem coś innego. To, że pustka i tęsknota za Słowem (wcielonym)
może zrodzić inne wnioski.
Przemówiły do mnie inne słowa:
„Przynosili do Niego wszystkich chorych i opętanych a Jezus uzdrowił (tylko) wielu chorych i
wyrzucił wiele złych duchów”.
Nie wszyscy zostali uzdrowieni i nie wszystkie złe duchy zostały wyrzucone.
I gdy rankiem , Jezus opuścił Kafarnaum to Ci wszyscy nie uzdrowieni poczuli pustkę i zaczęli
tęsknić za Słowem (wcielonym). Jednak Jezus udał się do sąsiednich miejscowości by i tam
nauczać i czynić cuda.
Ponieważ podczas wprowadzenia do rozmyślań usłyszałem, że często wybrany fragment Pisma Św.
należy rozpatrywać w szerszym kontekście. Zacząłem czytać Mk 2, 1-5. I usłyszałem że, pustka i
tęsknota w sercach mieszkańców Kafarnaum została zaspokojona, gdyż Jezus powrócił do
Kafarnaum po pewnym czasie. Ci którzy odczuwali pustkę i tęsknotę za Jezusem zostali napełnieni
Nim tak, że byli zdolni do takich czynów jakich dokonało tych czterech mężczyzn , którzy spuścili
łoże z paralitykiem przez otwór z dachu. Ich wiara doprowadziła do uzdrowienia paralityka.
I o taką wiarę, zdolną pokonywać trudności proszę Cie Jezu.
A na koniec chcę podzielić się mocnym słowem, które otrzymałem
„Dlatego to mówi Pan: „Jeśli się nawrócisz, dozwolę, byś znów stanął przede Mną” Jr 15,19
Odbieram to jako wezwanie do ciągłego nawracania.
Viator, lat 64
Zanurzenie w Słowo to zawsze dla mnie czas wyjątkowy. Najpiękniejsze jest to, że za każdym
razem Bóg okazuje mi swoją wielką miłość. Ja, taki mały okruszek w ramionach, w objęciach
Ogromnej Bożej Miłości.
Bardzo poruszyło mnie słowo o tym, jak Jezus uzdrawia przez dotyk. Jaka jest moc Jego
Miłosiernej Miłości!
Cudnie było przeżyć dzień z Jezusem, w Jego obecności. Pan Bóg jest wspaniałym Ojcem i
prowadzi mnie drogą najlepszą dla mnie. Otula swoją opieką i miłością. Bóg jest dobry, wiesz?
Monika, lat 48
Pan przeprowadził mnie od głębokiego smutku i zmęczenia moją sytuacją do uwolnienia (w dużej
części) od natrętnych obaw i lęków. Przywrócił pokój. Pod koniec adoracji Najśw. Sakramentu
usłyszałam, że mam wszystkie troski swoje przerzucić na Niego i od Niego wziąć radość. No i
spałam spokojnie bez trosk przez dwie noce. Bóg pozwolił mi zanurzyć się w sobie i odpocząć.
Anna, lat 54
Już kolejny raz na rekolekcjach w Myśliborzu – uwielbiam to miejsce! Tu można być jak na
pustyni. Tu jest czas dla Boga. To zanurzenie było wyjątkowe. Nie dlatego, że było jakieś „bum” –
po prostu Pan Bóg przychodził. Nienachalnie, bez narzucania… Na początku nawet po przeczytaniu
tego fragmentu nic mi nie pasowało. Pytałam: Jak to może być do mnie? Ale jednak bardzo
poruszyły mnie słowa: „Wszyscy Cię szukają”. Zadawałam sobie pytanie: po co ja szukam Jezusa?
Czego ja od Niego chcę? I przychodziły odpowiedzi. Wiele dotkniętych przestrzeni. Wiem, że tu
jest Pan Bóg. Wiele pięknego czasu z Nim. I to nie jest moja zasługa: „Nikt nie może przyjść do
Mnie, jeśli go nie pociągnie Ojciec…” Dziękuję.
Monika, 42 lata, Your Content Goes Here
Czas spędzony tutaj pozwolił mi utwierdzić się, że to właśnie ta droga – Słowo, modlitwa, cisza…
I nasłuchiwanie, że Jezus Bóg-Człowiek żyje w Słowie. I jest „na wyciągnięcie ręki”. Mogę Mu
powierzyć wszystko, co mnie przekracza, gdy jestem bezsilny. Jezu, ufam Tobie!
Jacek, lat 57, Your Content Goes Here
Modlitwa Słowem Bożym kształtuje mnie na nowo, oświetla moją duszę… Moje życie, także moje
słabości. Teraz otrzymałam dwa światła. Jedno dotyczyło kwestii wybaczenia sobie, stałego
poczucia winy. Bez tego wybaczenia nie mogę dobrze służyć Bogu i ludziom… Drugie to
wskazanie mi konkretnego miejsca, w którym znajdę Jezusa. A teraz towarzyszy mi przynaglenie,
by nie być tylko słuchaczem, ale wykonawcą Słowa!
Uczestniczka, lat 47, Your Content Goes Here

Rekolekcje ignacjańskie

Dziękujemy Bogu, za dar rekolekcji ignacjańskich, które zakończyliśmy 4 stycznia 20024 r. Dziękujemy też tym, którzy na koniec złożyli krótkie świadectwo i zgodzili się, byśmy mogły umieścić je w internecie. Wszystko na większą chwałę Boga!

Zanurzenie w Słowo – 10-12 listopada

Pokazał mi Pan, że mam za mało oliwy w lampie i w każdej chwili może ona
zgasnąć, ale też, że światło rozbłyska w ciemności i że to światło jest we mnie, w
każdym z nas. Noszę w sobie światło Boga w moim sercu i jest zawsze we mnie, mogę
iść z Nim wszędzie. Ono się jeszcze tli, więc muszę czuwać i być gotowa na przyjście
Pana młodego, bo On idzie w moją stronę… Bóg jest tak dobry, że czuwa nade mną w
każdym momencie mojego życia i wlewa powoli swoją miłość, którą mogę dzielić się z
innymi. Zaprasza mnie do intymnej relacji z Nim, bliskości swojej miłości… Duch
Święty, który jest samą miłością obdarza mnie nie tylko miłością i mądrością. Czasami
pokazuje też to, co jest bolesne, abym mogła stanąć przed nim w prawdzie. Wszystko po
to, bym mogła być panną mądrą, aby po śmierci kiedy stanę przed Panem młodym
powiedział mi: „Pójdź za mną na ucztę weselną”.
Jola
W kaplicy patrzyłam na obraz Jezusa Miłosiernego. Zawsze mój wzrok był skierowany
na twarz Jezusa, zwłaszcza oczy, na rękę błogosławiącą i Serce pełne miłości, która
wypływa na zewnątrz obfitymi promieniami. Tym razem zwróciłam uwagę na stopy
Jezusa, wtedy Jezus z obrazu dla mnie ożył. Przypomniały mi się słowa z rozważanej
Ewangelii: „Pan młody idzie, wyjdźcie Mu na spotkanie”. To było cudowne uczucie –
Pan młody idzie do mnie w całym moim życiu, a ja wychodzę Mu na spotkanie,
pomimo przeciwności, zranień i słabości. Jezu, mój Kochany, chcę iść na spotkanie z
Tobą drogą pełną dobrych uczynków, miłości, służenia Tobie w drugim człowieku.
Pragnę spotkać Ciebie…
Joanna
Tutaj uświadomiłem sobie, że abym mógł dać coś dobrego z siebie to najpierw trzeba się
napełnić. Żeby innych zapalić trzeba samemu płonąć i świecić nie sobą, ale blaskiem
Bożej Miłości…
I jeszcze to, że Pan Młody przyszedł w ciemności…
Marek
Przeżyłam już wiele rekolekcji, ale dopiero tu tak naprawdę Jezus dotknął mego serca,
mojej duszy. Dopiero tu dotarła do mnie przypowieść o dziesięciu pannach. Tu Jezus
powiedział mi, że tak naprawdę mnie nie zna. Uświadomił mi, że to, co się do tej pory
działo w moim życiu, to była zwykła religijność, a nie przyjaźń z Nim. Uświadomił mi,
która myślałam o sobie, że jestem blisko Boga, że nie jestem gotowa na przyjście pana
młodego. Pokazał mi moją pychę… Wyjeżdżam z tego spotkania jako nowa ja. Nowa
mama, żona, koleżanka.
Kasia
Kiedy tutaj przyjechałam to przez pewien czas zastanawiałam się co ja tutaj robię? Cisza
– to nie dla mnie. I zrozumiałam, że jestem przede wszystkim po to, aby zacząć czytać
Słowo Boże. Zawsze było to dla mnie trudne i odkładałam to na dalszy plan. Teraz,
kiedy okazało się, że będziemy jeden fragment „przerabiać” przez całe rekolekcje to
pomyślałam – o co chodzi? Jeden fragment – tyle czasu! I wtedy docierało powoli do
mnie jakie ten fragment ma wielkie znaczenie, jaki sens ma te kilka zdań. Odkryłam, że
ta historia dziesięciu panien jest niesamowita i że można mówić o niej godzinami.
Zatopiłam się w to Słowo. Na początku odbierałam je powierzchownie. Potem
wchodziłam w każde Słowo i odkrywałam jakie ma znaczenie. Zobaczyłam siebie jako
jedną z dziesięciu panien. Pytałam Pana na modlitwie którą z nich jestem? Ja widziałam
siebie jako tą głupią. Ale Pan nie dał mi odpowiedzi. Nie powiedział: „Tak, jesteś
głupia”. Zrozumiałam, że mnie nie ocenił. Poczułam, że On chce abym stała się tą
mądrą i abym napełniła swoją lampę oliwą, aby mój głos zapłonął i abym mogła nieść
go innym. Zrozumiałam, że mój ogień, jego siła zależy od ilości oliwy. Nie można jej
nikomu dać ani pożyczyć, ale można oświecić im drogę i wzbudzić pragnienie życia w
świetle…
uczestniczka rekolekcji, 49 lat.