Najbardziej dotknęła mnie pewność zbawienia. Taka świadomość, że to już jest, że Królestwo Boże to nie kiedyś tam w niebie, ale ono już teraz jest „do wzięcia”. Dar, całkowicie darmowy. Wyobrażałam sobie Nikodema, jego rozpalone oczy, zachwyconą twarz, to przeczucie, że rozmawia z Mesjaszem i, że ja także mam „wejściówkę” w życie Boga. To było tak doświadczalne – już tu i teraz. Chcę tym żyć i to zatrzymać w sobie. W tych warunkach, w jakich jestem – po prostu mieć taką świadomość i podnosić oczy, nawet w chwili słabości, czy grzechu – pragnę podnosić oczy na Jezusa Ukrzyżowanego i mieć pewność, że to już jest zbawione! On mówił do mnie: Jestem, widzę i zbawiam – we Mnie Twoja śmierć jest pokonana.

Przed przyjazdem na Weekendowe Zanurzenie w Słowo Mk 1,29-39, dużo rozmyślałem i

prowadziłem we wspólnocie DK rozmowy na temat obraz Boga w moim sercu.

Po przyjeździe rozpoczęła się praca z wybranym urywkiem. Zaznaczyłem sobie słowa które mnie

poruszyły;

zaraz, przynosili, rozmaitymi, pospieszył, towarzyszami, wszyscy cię szukają, pójdźmy gdzie

indziej. Z tych zaznaczonych słów dosyć szybko ułożyłem zdanie , które uważałem za słowo dla

mnie.

„Zaraz też pospiesznie przynosili rozmaitych towarzyszy (by ich uzdrowił wszystkich) ,

A Jezus wstał, wyszedł i udał się na miejsce puste, by się modlić.”

Zacząłem rozważać temat obrazu Boga w moim sercu w świetle powyższego zdania.

I zrozumiałem, że Jezus nie daje się wtłoczyć w ramy moich wyobrażeń o Nim.

Że często noszę w swoim sercu fałszywy obraz.

W dalszych rozważaniach jednak zacząłem odczuwać pustkę, że to jednak nie jest wszystko, co

mam przeżyć w Myśliborzu. Zacząłem posiłkować się lekturą „Jak żyć słowem Bożym na co

dzień?” autorstwa ks. Krzysztofa Wonsa. I z tej pustki oraz lektury zrodziło się we mnie pragnienie

słowa.

Na porannym rozmyślaniu usłyszałem coś innego. To, że pustka i tęsknota za Słowem (wcielonym)

może zrodzić inne wnioski.

Przemówiły do mnie inne słowa:

„Przynosili do Niego wszystkich chorych i opętanych a Jezus uzdrowił (tylko) wielu chorych i

wyrzucił wiele złych duchów”.

Nie wszyscy zostali uzdrowieni i nie wszystkie złe duchy zostały wyrzucone.

I gdy rankiem , Jezus opuścił Kafarnaum to Ci wszyscy nie uzdrowieni poczuli pustkę i zaczęli

tęsknić za Słowem (wcielonym). Jednak Jezus udał się do sąsiednich miejscowości by i tam

nauczać i czynić cuda.

Ponieważ podczas wprowadzenia do rozmyślań usłyszałem, że często wybrany fragment Pisma Św.

należy rozpatrywać w szerszym kontekście. Zacząłem czytać Mk 2, 1-5. I usłyszałem że, pustka i

tęsknota w sercach mieszkańców Kafarnaum została zaspokojona, gdyż Jezus powrócił do

Kafarnaum po pewnym czasie. Ci którzy odczuwali pustkę i tęsknotę za Jezusem zostali napełnieni

Nim tak, że byli zdolni do takich czynów jakich dokonało tych czterech mężczyzn , którzy spuścili

łoże z paralitykiem przez otwór z dachu. Ich wiara doprowadziła do uzdrowienia paralityka.

I o taką wiarę, zdolną pokonywać trudności proszę Cie Jezu.

A na koniec chcę podzielić się mocnym słowem, które otrzymałem

„Dlatego to mówi Pan: „Jeśli się nawrócisz, dozwolę, byś znów stanął przede Mną” Jr 15,19

Odbieram to jako wezwanie do ciągłego nawracania.